Biodiversiteit: twee weten er meer dan een…

Biodiversiteit is voor veel grote landbouwbedrijven een term waar ze liever niet van horen. Niet dat ze het er niet mee eens zijn, maar velen kunnen niet meer terug.
Neem al hun machines  bijvoorbeeld, met een aardappelrooimachine is het onmogelijk om graan te oogsten en wanneer je appelbomen machinaal oogst is er geen ruimte om onder de bomen bessen struiken te zetten.
Dat was natuurlijk ooit anders, kleine boerderijen hadden van alles wat, een boomgaard waar ook bessenstruiken, rabarber, diverse groenten maar ook de kippen zich erg thuis voelde. In het belang van centjes verdienen en onder het mom van het voeden van de al maar groeiende bevolking werden het ingepolderde land met een gewas vol gepoot. Als kind logeerde ik vaak op zo’n boerderij en kan me de onmetelijke hectare aardappel goed voor de geest halen. Natuurlijk zijn die velden niets in vergelijk met de vierkante kilometers die er met een gewas wat eenzaam bij staan in andere, veel grotere landen.

Kanarie in de kolenmijn…

Biodiversiteit is helemaal niet zo’n eigenaardig begrip, en een die in menig huishouden een alledaags fenomeen is, al zouden we het misschien niet zo noemen.
Misschien heb je een hond in huis, dan weet je dat jouw bio niet hetzelfde is als de bio van jouw hond. Ook al babbelen we tegen de trouwe viervoeter alsof het een van ons soort is,  we zijn ons bewust dat Fikkie echt wat anders kan en weet. Zo weet Fikkie precies wie er buiten aankomt nog voor jij het kan vermoeden en wanneer je Fikkie een beetje kent kan je aan haar zien of het de postbode is een van uw andere huisgenoten. Je maakt handig gebruik van Fikkies kennis van buitengeluiden en Fikkie maakt handig gebruik van jouw kennis van blikopeners.
Niet alle samenwerking is altijd zo weldadig voor alle betrokken bio’s. De meeste kanaries die door de mijnwerkers mee de mijn werden in werden genomen om ze voor gevaarlijke dampen te waarschuwen legde het loodje.

Wederzijdse Weldaad…

Meerdere bio’s bij elkaar zou in het meest ideale scenario zorg moeten dragen voor wederzijdse weldaad. Dat klinkt natuurlijk misschien logisch maar daar we met z’n allen ver van wat natuurlijk is af zijn gedwaald en logica alleen niet genoeg is moeten we een pas op de plaats maken. Stoppen met wat we doen en onze ogen openen voor wat de natuur zonder onze bemoeizucht doet en niet dat wat wij er over opgeschreven hebben voor zoete koek blijven aannemen maar opnieuw kijken.

Veel van de theorieën waardoor we onze wereld bezien zijn achterhaald, maar blijken erg hardnekkig. Neem nou ons survival of the fittest syndroom waarin we menen dat alle bio’s in een voortdurende strijd zijn gewikkeld. Niets blijkt minder waar te zijn. In een gebalanceerd bio is er geen strijd om het bestaan maar bestaat alles naast en met elkaar en dankzij elkaar.  Natuurlijk sterven er bio’s, dat hoort zo, niet omdat ze een strijd verliezen, maar omdat het leven nou eenmaal tijdelijk is.

Strijd of samenleven…

Wanneer je lang genoeg stil staat in een bos bijvoorbeeld zie je geen strijd, maar samenleven. We zijn zo gewend om het alles te zien als strijd het is zelfs in onze taal verweven bijvoorbeeld, “de een zijn dood is de ander zijn brood” Maar waar zouden we zijn zonder onze bio opruimdienst. De mieren ruimen dode wespen op, de vos verschalkt wat trage muizen, de paddenstoel doet zich te goed aan dood hout en de worm vreet zich vet aan dood blad. Stel je eens voor dat dat niet zo zou zijn, de bergen met dood materiaal zou enorm zijn en al snel zouden we er allemaal in sterven.

We hebben die diversiteit nodig om te overleven. Om terug te gaan naar de grote landbouw, in die bodem zit geen leven meer, alles is er uit gepest. Wanneer je lang geleden een boer zag ploegen zag je achter zijn ploeg een enorme wolk van vogels die zich tegoed deden aan de wormen en insecten die de ploeg omhoog wroeten. Nu zie je achter de ploeg alleen een enorme wolk stof en het voedsel dat de gewassen nodig hebben wordt als kunstmest toegevoegd, voor het beetje koeiepoep dat de boeren nog willen bij mesten is geen worm meer beschikbaar om het om te vormen naar planten voedsel.

Ja jij daar…

Natuurlijk kan je niet eigenhandig de grote landbouw veranderen, het kopen in de biowinkel is een stap in de goede richting maar ook jij kan bio diverser. Stel je hebt niet niet meer dan 3 vierkante meter tot je beschikking, een klein balkon. Plant eens niet al je balkon bakken vol met eenjarige viooltjes, maar met meerjarige kruiden, wat aardbeien, hang een bijenhotel op en mocht je op een hoog toch nog mieren hebben, geef ze een eigen hoekje met een pot met aarde.
Heb je meer ruimte en misschien een moestuin, zet eens alles niet in nette rijtjes zoek eens uit welke groente elkaars buurtschap waarderen, schoffel wat minder en zorg voor beter bodemleven. Maak je tuin een feest voor vogels en laat eens een stuk boomstam rustig weg rotten.

Het door elkaar planten van groentes oogt voor menig een wat rommelig, maar het heeft zo zijn voordelen. Zo kan het koolwitje bijvoorbeeld in een nette moestuin met gemak de bloemkool vinden en hebben haar rupsen een goed gevulde kraamkamer. in een “rommelige” moes is de bloemkool veel lastiger te vinden en hoeft je minder te mopperen op die rupsen. Natuurlijk zal je een krop sla aan de slak kwijt raken, een slak is ook maar een mens. Wanneer je na veel proberen de balans vindt tussen wat je wenst en wat natuurlijk is zal er overvloed zijn voor iedere bio.

Schrijver:Joey Neniu
Website: Joey Neniu

Save

Save